Артабан Шәмсиә Әбделвәли ҡыҙы менән ныҡлап танышыу өсөн тағы ла осраштыҡ. Асыҡ, мөләйем инәйҙән күңел сафлығы, ихласлыҡ бөркөлөп тора ине. Инде һикһән йәшен тултырып, туғыҙынсы тиҫтәне ваҡлаған уҙаман күпте кисергән быуын вәкиле. Ул 1938 йылдың 18 октябрендә ошо ауылда ишле ғаиләлә етенсе бала булып тыуа. Бөйөк Ватан һуғышы башланғанда уға өс йәш тә тулмаған була. Атаһы иң тәүгеләр рәтендә фронтҡа алына һәм Тыуған ил өсөн барған яуҙа башын һала. Ҡыҙ кесе йәштән һуғыштың һәм унан һуңғы йылдарҙың бөтә ауырлыҡтарын, нужаларын татый, аслыҡ, яланғаслыҡты күрә... Башҡалар кеүек бала ғына көйө бар ауыр эштәрҙе лә башҡара. Улар быуынын тормош иртә өлкәнәйтә. “Әсәйем беҙҙе үҫтерәм, ашатам тип ауыл көтөүен көттө. Уның менән беҙ ҙә көтөштөк”, - тип үткәндәрҙе иҫкә ала ул.
Ун һигеҙ йәшендә ауылдашы Миңлеғол исемле егет менән тормош ҡоралар. Ғаиләләрен йәмләп, бер-бер артлы биш балалары донъяға килә. Уларға матур тәрбиә биреп, эшһөйәр, намыҫлы итеп үҫтерәләр. Ҡатын колхоз баҫыуҙарында сөгөлдөр үҫтерһә, ире фермала мал ҡарай, тракторҙа ла эшләй... Тормош иптәше күптән гүр эйәһе инде. Бала ҡайғыһын да күрергә тура килә уға - ҡыҙғанысҡа, өлкәндәре Хәйҙәр илле йәшендә генә баҡыйлыҡҡа күсә.
Күңеле тик изгелектә генә булған Шәмсиә әбей Ҡөрьән аяттарын өйрәнеп, яттан уҡый, матур итеп доғалар ҡыла. Ул ил-көнгә, ауылдаштарына, балаларына, мәрхүм булғандар рухына аяттар бағышлай. Һәр кемгә изге юлдар, изге сәфәрҙәр теләй. Уның аҡыллы вәғәздәре, кәңәштәре оло әһәмиәткә эйә.
- Етмеш ике йәшемдә дин юлына баҫтым. Хәҙер инде биш намаҙҙы ҡалдырмайым, йыл да ураҙа тотам. Ҡөрьән аштарына аяттар уҡырға саҡырһалар, барам. Дин кешене тәрбиәләй, итәғәтлеккә, тәртипкә өйрәтә, сабырлыҡҡа өндәй, насар уйҙарҙан арынырға ярҙам итә, - ти ул.
Шәмсиә Ҡолбахтина бер ваҡытта ла замандан артта ҡалмаҫҡа, һәр нимәлә хәбәрҙар булырға тырыша. Донъя, ил яңылыҡтарын телевизорҙан ҡарап барһа, райондыҡын “Даирә” гәзитенән уҡып, танышып тора. Һәр битте ентекләп уҡып сыға. Хеҙмәт кешеләре хаҡында, “Әҙәби гөлләмә”ләге яҡташтарыбыҙҙың ижад емештәрен уҡырға ярата. Үҙе лә тиҙ генә һүҙ араһында шиғри юлдар сығара икән. Һөйләшеп, беҙҙе сәй эсерергә әҙерләнеп йөрөгән мәлдә лә шулай булды.
Бисмиллаһын әйттем, һыуҙар һалдым,
Аҡ самауырымды тултырып.
Балаларым ҡайтҡас, сәй эсербеҙ, тинем,
Бергәләшеп кенә ултырып,
- тип һамаҡлап алды ул...
Хеҙмәткә өйрәнеп үҫкән оло быуын вәкиле эштән башҡа үҙен күҙ алдына ла килтермәй. Шуға ла ҡарт көнөндә лә кәзә аҫрай. Уның һөтөн эшкәртеп, ҡымыҙ, һөҙмә яһай. “Сифатлы һөткә етәме ни ул?!” - ти ул йылмайып.
Шәмсиә Ҡолбахтина әлеге көндә бәхетле ҡартлыҡ кисерә. Хәҙер инде балаларының, ейән-ейәнсәрҙәренең, бүләләренең шатлыҡтарын уртаҡлашып йәшәй.
Ғүмер буйына хеҙмәттән ҡыуаныс табып йәшәүсе, яҙмышы менән тере тарих, йәш быуынға үрнәк булған уҙаманға изге хәбәрҙәр генә ишетеп, яҡындарының, ауылдаштарының артабан да ихтирамын тойоп йәшәргә насип булһын.
Фәниә Сәлимгәрәева.
Фирүзә Рәхмәтуллина фотоһы.