Университеттан һуң мине аспирантурала ҡалдырҙылар. Башлаған фәнни юлыңды дауам итергә тейешһең, тип өгөтләне ундағы профессор ағайҙар. Күндем. Ризалаштым, "Һине ҙур киләсәк көтә! Әгәр ошолай тырышып уҡыһаң, киләсәктә күренекле кеше буласаҡһың!" Гүзәлиәнең һүҙҙәрен бер ҡасан да онотманым. Документтарға бәйле мәсьәләләрҙе хәл иткәс, бер аҙ ял итәйем тип Энергетиктар ҡасабаһына килеп төштөм. Таныштарым күп бында, һәр кем үҙенә ҡунаҡҡа саҡыра. Шулай ҙа ваҡытлыса йәшәп торорға мәктәп-интернаттан бүлмә алдым. Урынлашҡас, яһалма диңгеҙгә ашыҡтым. Яр буйы катер, моторлы кәмәләр, будкалар, киоскылар менән сыбарланған. Халыҡтың күплеге!.. Морон төртөр урын юҡ. Һыу инеп, катерҙа йөрөп, саф һауала йөрөп ятаҡҡа әйләнеп ҡайтҡас, сәй ҡуйып ебәрергә уйланым. Әммә яңғыҙым ғына табын ҡороп ултырғым килмәне. Оҙаҡ уйлап торманым, күршеләргә туҡылдаттым. Ишек асылып китте һәм... үҙ күҙҙәремә үҙем ышанманым... Күпме йылдар үтте, күпме һағыш-ғазаптар кисерелгән... Ә бында – ишек асылды һәм... һинең хыялың баҫып тора! Тәүге мөхәббәтең! Әкиәт! Мөғжизә! Тормошта ла шулай була икән. Гүзәлиә... апай! Һис кенә лә үҙгәрмәгән тип әйтер инем, саҡ ҡына тулылана төшкән. Тағы ла һөйкөмләнеп, сибәрләнеп киткән.