Мө­хәмәт­йә­нова Гүзәл Фәйз­рахман ҡы­ҙына

Ғәзиздәрҙән-ғәзиз кеше­беҙ­гә һаулыҡтың ныҡлыһын, ғү­мер­­ҙең оҙонон, көндәрҙең яҡты­һын, бәхет-шатлыҡтарҙың мөлдөрәмә тулыһын теләйбеҙ.
Ҡәҙерлебеҙ, киләсәктә лә шулай киң күңелле, яр­ҙамсыл, хәстәрлекле, туғандарың, яҡындарың, күрше­лә­рең өсөн йән атып тороусы, кәрәкле кеше булып, улар­ҙың иғтибарын, ихтирамын тойоп, атҡан hәр таңға ҡыуанып, тыныс тормошта ғүмер кисерергә насип бул­һын. Һинең иҫән булыуың, тормош ауырлыҡ­тарына бирешмәйенсә, донъяны йәмләп йәшәүең беҙҙең барыбыҙ өсөн дә ҙур бәхет.
Һин бит беҙҙең өсөн ҡояш,
Һинән нурҙар алып йәшәйбеҙ.
Оҙаҡ йәшә hис ҡартаймай,
Иң ҡәҙерле яҡын кешебеҙ!
Ҡотло булһын тыуған көнөң,
Юлдарыңа гөлдәр һибелһен.
Ғүмерҙәрҙең hәр бер таңы
Бәйләм, бәйләм бәхет килтерһен.
Иң изге теләктәр менән туғандарың Таһир, Таһира, Зәкирә, Динира, Зөлфиә һәм беҙҙең ғаиләләр.