Күрше хаҡы - тәңре хаҡы

Элек-электән кешеләр күр­шеләре менән татыу йәшәргә тырышҡан. Өйөнә берәй туғаны килһә, күршеһен дә сәйгә саҡырып, ҡунаҡты күрһәткән.
Ҡапыл ғына ниндәй йомош төшһә лә, күр­шеңә мөрәжәғәт итәһең, сөнки ул ту­ғаныңа ҡарағанда яҡыныраҡ тора. Яҡын күреп аралашһаң, сәйгә саҡырып, һөйлә­шеп улты­ра­һың, бар күңелеңде асып һа­ла­һың, шатлыҡты ла, ауыр саҡты ла уның ме­нән уртаҡ­лашаһың. Күп саҡта улар кә­ңәш­се лә, хатта серҙәш тә була белә. Бер-бе­рең­де яҡшы белеп, әсеһен-сөсөһөн татый­һың.
Беҙҙең Малай ауылы ғаи­ләләре лә күр­шеләре менән бик татыу, бер-береһен аңлап, терәк булып йәшәйҙәр. Үҙемдең күр­шеләр ҙә бик яҡшылар. Шөкөр, уларҙан уңдыҡ, бер һүҙҙән, бер уйҙанбыҙ, тиһәң дә була. Йо­моштарҙы йомошлап дуҫ йә­шәйбеҙ. Бер-беребеҙҙе ҡөрьән аштарынан, мәжлестәрҙән ҡалдырмаҫҡа тырышабыҙ. Бер ергә киткәндә, йорт тирәһенә күҙ-ҡолаҡ булаһың, яҙғы-көҙгө эштәрҙә лә ярҙам итешәһең. Ауыр саҡтарҙа ярҙам ҡулдары һуҙып, изгелек күрһәтәһең. Әм­мә изгелекте, яҡшы мөнә­сәбәтте тик күршең­дән генә көтөргә түгел. Үҙең дә уларға ярҙам итеп, хәлдәрен белешеп, булдыра алғанса ярҙам ҡулы һуҙып йәшәргә кәрәк.
Эйе, күршенән уңыу – ҙур бәхет. Өй һалырҙан алда күр­шеңде һайла, тиҙәр бит. Фор­саттан файҙаланып, ут күрше­ләремә имен тормош һәм бәлә-ҡазаһыҙ ғүмерҙәр теләйем.
Фәниә БАТЫРШИНА яҙып алды.