Сафи­ул­линаЗилә Миңнислам ҡы­ҙына

Һәр көнөң ҡояшлы, мөхәббәтле, яҡты бул­һын. Яҡындарыңа терәк-таяныс булып, иҫән­лек­тә, һаулыҡта, тор­мош матур­лығы­нан йәм та­бып, ҡы­уанып, ҡыуаныс өлә­шеп йә­шә. Сабыр хо­лоҡ­ло, мәр­хәмәтле, яр­ҙам­сыл бу­лыуың өсөн рәхмәт. Киләсәктә лә шулай изге күңелле, оло йөрәкле, алсаҡ йөҙлө булып, имен тормошта, яҡындарыңдың изгелектәрен күреп, бәхетле оҙон ғүмер кисерергә яҙһын.
Сабыр ҙа һин, ябай, кешелекле,
Ҡылған эшең- бары изгелек.
Шатлыҡтарҙа үтһен һинең көндәр,
Бәхеттәрең булһын ғүмерлек.
Күңелеңә йыйған якшылыҡтар
Изгелектәр булып ҡайтһындар.
Тыуыр таңдар алып килһен һиңә
Сәләмәтлек, бәхет, шатлыҡтар!
Иң изге теләктәр менән әхирәттәрең - Зилә, Гөлнур, Нурия.