Рәхмәт һиңә, атай, барлығыңа!

Тиҫтерҙәрем араһында был бәхет бөтәһенә лә татымай. Төрлө сәбәптәр арҡа­һында атай­һыҙ йәшәүсе балалар ҙа бик күп. Минең өсөн атайым – иң яҡшыһы, иң ҡыйыуы, иң уңға­ны, иң шәбе. Атайымдың исеме Фәнис. Ул сығышы менән Мөҡсин ауылынан, уҡы­тыусы­лар ғаиләһенән. Кескәй сағынан уҡ тырыш булып үҫә, ата-әсәһенә һәр саҡ ярҙам итә: ола­тайыма умарта ҡарашырға, бесән сабып, уны йыйып алырға ла булыша. Мәк­тәптә белем алыу өсөн, яҙ һәм көҙ айҙа­рында нин­дәй генә һауа торошо булыуына ҡара­маҫтан, Охлебинино ауы­лына Ағиҙел йылғаһы аша кәмә менән йөҙөп сығырға батыр­сы­лыҡ итә, ә ҡышын йәйәү йөрөй. Йәмле Ағиҙел йылғаһы буйында йәшәгәнгәме, иптәштәре ара­һында бик оҫта йөҙөүсе лә була. Мәктәпте тамамлағас, атайымды әрме хеҙмәтенә алалар. Ул Төньяҡ флотҡа эләгә, моряк була. Бында инде икһеҙ-сикһеҙ диңгеҙҙәрҙе күрергә насип була атайыма. Сит тарафтарҙа нисек ҡояштың ҡалҡыуын һәм байы­уын да күрә. Хатта батыр ир-егет булараҡ, дуҫтары менән “Кем алы­ҫыраҡ йөҙөп үтә ала?” тип ярыш ойош­торғанда ла, атайым һынатмай. Минеңсә, атайым бала саҡтан эшләп үҫеп, йылға буйында һыу инеп,ҡояшта ҡыҙынып, сәлә­мәт тормош алып барғаны өсөн дә ауыр­лыҡтар ал­дын­да юғалып ҡалмаған, өйрән­гәндәре хәрби хеҙмәттә лә ярҙам иткән.
Артабан атайым хәрби хеҙмә­тен тулты­рып, тыуған ауылына иҫән-һау әйләнеп ҡайта, Лира исемле һылыу ҡыҙға өйләнеп, үҙ ғаиләһен ҡора. Матур итеп йорт һалып инәләр.Мөхәббәт емеш­тәре булып улдары - мин тыуған­мын. Әсәйем менән икәүләшеп миңә яҡшы тәрбиә бирәләр: һәр саҡ изге күңелле булырға, был тормошта тик яҡшы эштәр баш­ҡарырға кәрәк, тип өйрәтәләр. Уларҙың икеһен дә бик яратам һәм ҡулымдан килгәнсә яр­ҙам­лашам. Артабан да уларҙың бә­хетле һәм ауырыу-һыҙлауһыҙ ғүмер итеүен теләйем.
Ауылда йәшәгәс, ир-егет бар­лыҡ эштәрҙе лә белергә тейеш, шуның өсөн дә ул миңә үҙе бел­гән шөғөлдәрҙе өйрәтә. Атайым үҙе бура бурай, мунсаһын төҙөп ултыртты. Бесәнен дә саба, малын да аҫрай. Техника менән дә дуҫ: машинаһын да, тракторын да йөрөтә. Атайым­дың алдағы көндә гараж төҙөү, умартасылыҡ менән шө­ғөлләнеү планы бар. Ул ҡуйылған маҡ­сат­тарға ирешә торған кеше. Ниһайәт, уның был маҡсаттары тормошҡа ашыр, тип уйла­йым. Был эштәрҙе башҡарғанда мин дә ярҙам итә­сәк­мен, сөнки мин атайымдың алмаш­сыһы булып үҫәм.
Йылға буйында йәшәгәнгә күрә, бәләкәй сағымдан уҡ йөҙөргә өйрәтте. Әммә бер ваҡыт мин һыу ағымы менән атайым­дан алыҫыраҡ китеп, саҡ батма­ным. Атай янда булғас, ул мине ҡотҡарҙы. Был ҡурҡыныс ваҡи­ғаны һаман да онотмайым, бары­һы ла күҙ алдымда. Атайым – уң ҡанатым булмаһа, алда нимә буласағын күҙ алдына килтереүе лә ауыр. Атай, атаҡайым, әлдә һин бар әле был донъяла! Ниндәй генә һүҙҙәр әйтһәм дә, аҙ кеүек. Һүҙемде Ф. Абдуллинаның ши­ғыр юлдары менән тамамлағым килә:
Бәлки, түгелмендер иң
тыңлаусан,
Хаталарым булһа, ғәфү ит,
Рәхмәт һиңә, атай, барлығыңа!
Һин – донъяла иң шәп атай бит!
Илнур Ҡасҡынбаев,
Бишауыл-Уңғар урта мәктәбенең 8-се класс уҡыусыһы.