Кем нимә менән бай, шуның менән бүлешә...

Бер ир үҙенә яңы йорт һатып ала. Ҙур һәм матур, ти өйө. Ҙур емеш баҡсаһы ла бар икән. Ә көнсөл күршеһе, иҫке өйҙә йәшәгән. Һәм ниндәй ҙә булһа насарлыҡ эшләп, күршеһенең кәйефен боҙорға тырышҡан: йә ҡапҡаһы аҫтына сүп-сар ташлаған, йә тағы ла башҡа күп әшәкелектәр ҡылған...

Бер ваҡыт ир кеше яҡшы кәйефтә уянып, ихатаһына сыҡһа, унда сүп-сар тулы бер биҙрә ултыра ти. Ул биҙрәне ала, сүбен түгә, һауытын ялтырап таҙарта һәм иң ҙур, өлгөргән, ҡыҙыл, тәмле алмаларҙы тултырып күршеһенә индерә.

Күршеһе ишеген шаҡығас: "Ниһайәт, мин уның маҙаһына тейҙем!" - тип ҡыуана. Ирешергә әҙерләнеп ишеген асһа, ә теге уға алмалар һалынған биҙрәһен бирә лә:

- Кем нимә менән бай, шуның менән бүлешә инде! - тип, алма тулы биҙрәһен күршеһенә һуҙа.