“Балам бәхетле булыр, тигәйнем дә бит...”

... Фәриҙә (исеме үҙгәртеп алынды – авт.) берҙән-бер ҡыҙын яңғыҙы үҫтерә. Ҡатын тормо­шо­нан ҡәнәғәт булмай һәм ни эшләптер бар бәхетһеҙлегендә бәләкәсен ғәйепле күрә. Балаға ныҡлы тәрбиә бирәм тип, уға ҡырыҫ, талапсан була. Сабыйын арҡаһынан һыйпап һөйөү, һорау­ҙар биреп, хәлен белешеү, эске донъяһын аңлау урынына гел генә ҡаты бәрелә. Ҡыҙҙың дуҫтары ла булмай. Сөнки әсә уны бер кем менән дә яҡынлаштырмай, тиҫ­терҙәре менән бик уйнатмай. Бер ваҡыт хатта әсәй кеше уйнап йөрөгән ҡыҙы артынан сыбыҡ менән килеп, алып ҡайтып китә. Ошоно күргән тиҫтерҙәре унан көлә башлай. “Һине әсәйең ошо­лай итеп сыбыҡ менән алып ҡай­тып китте. Башҡаса һинең менән уйнамайбыҙ”, - тип үсек­ләйҙәр. Ҡыҙ ғәрлегенән үкһеп илай. Өйөндә лә ошо турала уйлап, бик көйөнә. Нисек тә булһа ҡыҙ­ҙарҙы үҙе яғынан ауҙарырға теләй. Яйын таба. Әсәһенең кеҫә­һендәге аҡсаһын һорамай алып, магазинға китә. Унда кәнфиттәр һатып ала ла иптәштәрен һыйлай. “Һеҙ минең менән уйнағыҙ, шулай гел кил­терермен”, - ти. Күпмелер ва­ҡыт­тан һуң әсә кеше урланған аҡсаны белеп ҡала һәм, ҡыҙға тағы эләгә...

(Дауамын гәзиттән уҡығыҙ)
Фәнил Гәрәев.