“Кәләшһеҙ тороп ҡалаһың бит!”

Барыһы ла фатир һатып алыу маҡсатынан килеп сыҡҡайны. Ошо сәбәпле сит тарафтарға юлланғайным, ваҡыттың үткәнен һиҙмәй ҙә ҡалдым. Шөкөр, торлаҡ мәсьәләһен хәл иттем: ҡала үҙәгенән тиерлек ҙур, матур фатир һатып алдым. Хәҙер әсәйем: “Үҙебеҙҙә генә эшлә инде. Атайың менән беҙ йәш түгелбеҙ. Бик тә ейән-ейәнсәрҙәр һөйгө килә. Ҡайт, улым, сит яҡта кәләште ҡайҙан табырһың? Буйҙаҡ йөрөп ҡалырһың тип ҡурҡам”, – тип йыш әйтә башланы.

Ысынлап та, тормошомдо үҙгәртергә ҡарар иттем. Гүзәл зат ошоға ҡәҙәр осрап торһа ла, күңелгә ятҡаны юҡ ине, үҙем өйләнергә тигән етди ниәт тә йөрөтмәнем. Әмәлгә ҡалғандай, был юлы вахтаға барғанда минән йәшерәк, төҫкә арыу ғына ҡыҙ менән бергә эшләргә тигәйнеләр. Шуға ваҡытты оҙаҡҡа һуҙмай, уға үҙен оҡшатыуым хаҡында әйттем. Ул да, юҡ, тимәне.

Һуңынан Өфөгә икәүләшеп ҡайттыҡ. “Әсәй, уй-теләгең тормошҡа ашты. Земфира – киленең, – тип таныштырҙым. – Беҙ өйләнешергә ҡарар иттек. Хәҙер, әсәй, ейәнең дә, ейәнсәрең дә булыр, Алла бирһә!”

Бына шулай әсәйемдең кәңәше, үҙемдең тәүәккәллегем менән ғаиләле булдым. Был ғәҙәти хәлде ниңә һөйләйһең, тиһегеҙме? Яңғыҙҙар белһен: һаман бер үҙең йөрөйһөң икән, был торошоңа күнегәсәкһең. Ә яңғыҙлыҡ ул тормош түгел. Әҙәм балаһы парлы итеп яратылған, үҙ тамырын дауам итергә бурыслы, шуға мәлендә башлы-күҙле булырға ынтылырға тейеш. Кире осраҡта үҙеңә лә, атай-әсәйеңә лә,
яҡындарыңа ла бәхет килтерә алмайһың. Үҙемә килгәндә, тиҙҙән ғаиләбеҙ ишәйергә тора. Тимәк, шатлыҡ артасаҡ...”

(Өфө ҡалаһында йәшәгән Ринаттың һөйләгәндәренән).